sábado, 24 de noviembre de 2012

FOLGA TI DECIDES PERO CADAQUEN DEBE SER CONSECUENTE COS SEUS ACTOS...



Este es un modelo de documento que deberían firmar por coherencia con su postura, aquellas personas que están en contra de la huelga:

-CARTA DE RENUNCIA A CUALQUIER DERECHO GANADO CON HUELGAS Y LUCHA

Yo,..................................................................................., con DNI núm. ..........................., Trabajador de la empresa............................................................................................,

DECLARO:

QUE estoy absolutamente en contra de cualquier coacción que limite mi libertad de trabajar.

QUE, por ello, estoy en contra de huelgas, piquetes sindicales y cualquier tipo de violencia que me impida el libre desplazamiento y acceso a mi puesto de trabajo.

QUE por un ejercicio de coherencia con esta postura, y como muestra de mi total rechazo a la conculcación de esas libertades.

EXIJO:

1 º.

QUE se me retire el beneficio de la jornada de 8 horas, dado que este beneficio se obtuvo por medio de huelgas, piquetes y violencia, y se me aplique la jornada de 15 horas vigente antes de la injusta obtención de este beneficio.

2 º.
QUE se me retire el beneficio de días de descanso semanal, dado que este beneficio se obtuvo por medio de huelgas, piquetes y violencia, y se me aplique la obligación de trabajar sin descanso, de lunes a lunes.

3 º.
QUE se me retire el beneficio de días de vacaciones, dado que este beneficio se obtuvo por medio de huelgas, piquetes y violencia, y se me aplique la obligación de trabajar sin descanso los 365 días del año.

4 º.
QUE se me retire el beneficio de las pagas extraordinarias, dado que este beneficio se obtuvo por medio de huelgas, piquetes y violencia, y se me aplique la obligación de cobrar sólo 12 pagas anuales.

5 º.
QUE se me retiren los beneficios de bajas por maternidad, matrimonio, defunción, etc., Ya que estos beneficios se obtuvieron por medio de huelgas, piquetes y violencia, y se me aplique la obligación de trabajar sin derecho a baja por este motivo.

6 º.
QUE se me retire el beneficio de baja por enfermedad, dado que este beneficio se obtuvo por medio de huelgas, piquetes y violencia, y se me aplique la obligación de trabajar aunque esté gravemente enfermo.

7 º.
QUE se me retiren los beneficios de aportaciones a la Seguridad Social y al desempleo, dado que estos beneficios se obtuvieron por medio de huelgas, piquetes y violencia. Yo me encargaré de obtener atención médica de pago, y ahorraré para cuando no tenga trabajo.

8 º.
Y, en general, que se me retiren todos los beneficios obtenidos por medio de huelgas, piquetes y violencia que no estén contemplados en este escrito.

9 º.
DECLARO, también, que renuncio de manera expresa, completa y permanente a cualquier beneficio actual o futuro que se consiga por medio de la huelga pasada y todas y cada una de las huelgas futuras.

PROGRAMA 2 TEMPORADA 3ª :DIVERSIDADE DAS CULTURAS BASEADAS NA SEXUALIDADE E NA IDENTIDADE DE XENERO


Enrédate-Especial LGTB ca colaboración da asociacion "NOS MESMAS"t3pr.13.11.12(1)


Para escoitar o programa pinchar no seguinte enlace:http://soundcloud.com/enredatevigo/enr-date-especial-lgtb-ca

sábado, 10 de noviembre de 2012

Programa 1, temporada 3: os movementos sociais e a democracia



Xa podedes escoitar online o noso primeiro programa de esta temporada, ca participación de Diego Lores da Oficina de Dereitos Sociais de Coia e con Manuel Quinteiro de ECOAR sobre as novas formas de mobilización social, o noso papel como cidadáns e a democracia.


Pincha no enlace seguinte para escoitalo online: 1º programa da 3ª temporada do ENREDATE

martes, 23 de octubre de 2012

Nova andadura...Nos expandimos.

A vida é un camiño. Vas crecendo a cada paso, mudando, transformándote. Te empapas do mundo que te rodea, tan cambiante, tan móbil.
 
Tras dous anos de andadura o Enrédate, dase conta de que  busca abrirse máis,
ampliar o noso horizonte, expandirnos,  chegar a mais,e que precisamos dar cabida  a máis sentires e sensibilidades. É por iso que empezamos esta temporada sen ligaduras a ninguna plataforma, ONG nen ámbito territorial. Seguimos acompañados pola Rede Social Galicia Sur pero  xa non como parte de ela, se non como simpatizantes e persoas que cremos nas mesmas causas.
Agora a nosa apertura e total para outras entidades, asociacions, grupos sociais e cooperativas, para todas aquelas persoas comprometidas que seguimos crendo en que outro mundo é posible.

E Vigo se nos queda pequeño, somos parte dun planeta que queremos ir recompoñendo e curando. 
 
Benvidos e benvidas ao novo Enredate. Ainda más de tod@s! máis alternativo, máis libre e máis reivindicativo. 

viernes, 12 de octubre de 2012

Dia contra la Pobreza

Súmate!!!!Te esperamos na concentración na porta do Sol. Contra os recortes, polos dereitos humáns, pola xustiza social...nos vemos ali compañeir@s!

miércoles, 5 de septiembre de 2012

feliz 66 cumpreanos Freddie!




Hoxe Freddie Mercury cumpriría 66 anos se unha neumonía non tivera acabado ca sua vida. Uns días antes recoñecera ante a prensa que estaba afectado pola VIH (en estadío SIDA) nuns anos (1991) no ca palabra SIDA traia asociados moitos prexuizos e ideas preconcebidas, era un estigma social moi forte e pesado que levar nas costas.

En homenaxe a él, e en agradecemento ao seu legado musical, queremos compartir esta canción con todos e todas vós. E recordarvos que seguimos recollendo as vosas aportacións ao programa sobre os dereitos LGTB.

viernes, 24 de agosto de 2012

E seguimos recollendo as vosas aportacións!!!



Lembrade que seguimos recollendo as vosas aportacións sobre a situación pasada, presente e futura do colectivo LGTB.

Animádevos a participar!!!! Estamos preparando un especial radio para a volta que nos imos sair!!! E todo grazas a vós, que estades a colaborar :) Miles de apertas!

1. ¿As mulleres homosexuais vense representadas no colectivo e os movementos LGTB e en accións como as celebracións do Día do Orgullo?
2. ¿Hai necesidade de posicionarse como muller fronte ó movemento gay dentro dun sistema patriarcal ou son dos movementos que van da man?¿E co movemento feminista, é integrador para a muller lesbiana?
3.  ¿Cómo valorades os cambios na asignatura de educación para a cidadanía? ¿Podemos falar de retroceso nos valores da Sociedade?
4. ¿Existe ou existiu unha educación formal que oriente la diversidade afectivo-sexual? ¿Cál é a vosa experiencia nese eido? (Aquí si queredes podedes compartir algunha experiencia novidosa que coñezades ou esteades a levar a cabo). 
5. ¿Cál e a situación das persoas que casaron sen a resolución do Tribunal Constitucional? ¿Hai algunha movilización ou protesta contra esta petición ó TC?¿Cómo está o tema da adopción en parellas homosexuais?
6. ¿creedes que se ten en conta ó colectivo de mulleres homosexuais en materia de campañas de prevención de ITs?¿ E  no mercado pornográfico, cultural, prensa ou revistas, etc?
7. ¿Cómo valorades a representación da muller homosexual no arte (Cine, literatura, pintura, etc), daselle un trato de respeto?¿Pensades que a imaxe se corresponde coa realidade?

lunes, 13 de agosto de 2012

Xa foi fai mais de cen anos:-)


O que alarma tanto a certo sector da sociedade, (que pensamos que pequeno en número aínda que non sempre de forza:(, ..que é o uso e disfrute dos dereitos en igualdade de condición, xa fai mais de cen anos que o amor e a constancia, asi como, cunha pouca (imaxinamos) retranca e sorna galega falsificando documentación, conseguiron Marcela e Elisa casarse...nós preguntámonos que pasa hoxe en día con todas as persoas que casaron na espera da resolución do Tribunal Constitucional?
Esta semana propoñemos que reflexionemos sobre algún dereitos humáns: liberdade, igualdade…os coñecedes????

Cál e a situación das persoas que casaron sen a resolución do Tribunal Constitucional sobre o matrimonio entre persoas de igual sexo?
¿Hai algunha movilización ou protesta contra esta petición ó TC?
E falando de leis:
¿Cómo está o tema da adopción en parellas homosexuais?
Tu que opinas?
 

sábado, 4 de agosto de 2012




QUE O DISFRUTEDES:-)¡¡¡¡
queremos esa varilla máxica:)


 
Lembrade que temos aberta a colaboración para o primeiro programa do ENREDATE, na seguinte tempada: HOMOSEXUALIDADE FEMENINA,

E seguimos a propoñeros diferentes reflexións:

Existe ou existiu unha educación formal sobre a diversidade afectivo-sexual?

Pensamos que é necesaria?
-Cál é a vosa experiencia nese eido? Se queredes podedes compartir algunha experiencia que coñezades…
 
-Cómo valorades os cambios na asignatura de educación para a cidadanía?, Podemos falar de retroceso nos valores da sociedade?

Dinos a tua opinión e reflexiona con nos¡¡¡¡
Esperamos os vosos comentarios,
Bo sabado:-)



http://www.intereconomia.com/noticias-gaceta/sociedad/sera-asignatura-educacion-para-ciudadania-pp-20120803

sábado, 28 de julio de 2012

Lembrade que temos aberta a colaboración para o primeiro programa do ENREDATE, na seguinte tempada: HOMOSEXUALIDADE FEMENINA,

Pero para motivar, aca vai a primeira cuestión a reflexionar:

¿As mulleres homosexuais vense representadas no colectivo e os movementos LGTB e en acción puntuais como as celebracións do Día do Orgullo?

Temos que falar de xénero,
-poden sentirse representadas as mulleres en colectivos mixtos?
-debemos trascender a dicotomia home –muller e anexionarse en causas común?
-que prevalece a miña identidade como muller ou a miña orientación do desexo? E posible separalo?

Dinos a tua opinión e reflexiona con nos¡¡¡¡
Esperamos os vosos comentarios,
Bo sabado:-)

sábado, 30 de junio de 2012

PARTICIPA no Primeiro programa da temporada que ven: Homosexualidade femenina: algunhas cuestións!

Despois da semana de celebracións do orgullo LGTB, e tras o noso especial de dereitos do colectivo, quedámonos con ganas de saber máis e de visibilizar unha realidade que ainda dista moito de vivirse na Sociedade de maneira normalizada. 

Gustaríanos que participarades respondendo a estas cuestións que plantexamos ben nos comentarios do blog ou ben no correo enredatevigo@gmail.com. Con tódalas vosas respostas, faremos un primeiro programa especial na tempada que iniciaremos en outubro sobre os Dereitos LGTB, especialmente en relación as mulleres que teñen sexo con mulleres. 


Se ademáis queredes participar na elaboración ou no propio programa contándonos a vosa experiencia, a da vosa asociacion ou grupo....ou si queredes que vos deamos difusión...ÚSADENOS!!! :) 

Millóns de grazas por adiantado!!!!!!Contamos cas vosas verbas!!!!

Unha aperta reivindicativa,

O equipo do Enredate.


CUESTIÓNS Ó AIRE: 

1. ¿As mulleres homosexuais vense representadas no colectivo e os movementos LGTB e en accións como as celebracións do Día do Orgullo?
2. ¿Hai necesidade de posicionarse como muller fronte ó movemento gay dentro dun sistema patriarcal ou son dos movementos que van da man?¿E co movemento feminista, é integrador para a muller lesbiana?
3.  ¿Cómo valorades os cambios na asignatura de educación para a cidadanía? ¿Podemos falar de retroceso nos valores da Sociedade?
4. ¿Existe ou existiu unha educación formal que oriente la diversidade afectivo-sexual? ¿Cál é a vosa experiencia nese eido? (Aquí si queredes podedes compartir algunha experiencia novidosa que coñezades ou esteades a levar a cabo). 
5. ¿Cál e a situación das persoas que casaron sen a resolución do Tribunal Constitucional? ¿Hai algunha movilización ou protesta contra esta petición ó TC?¿Cómo está o tema da adopción en parellas homosexuais?
6. ¿creedes que se ten en conta ó colectivo de mulleres homosexuais en materia de campañas de prevención de ITs?¿ E  no mercado pornográfico, cultural, prensa ou revistas, etc?
7. ¿Cómo valorades a representación da muller homosexual no arte (Cine, literatura, pintura, etc), daselle un trato de respeto?¿Pensades que a imaxe se corresponde coa realidade?


Se chegastes ata aquí sen desfallecer....novamente GRAZAS!!!!!

viernes, 8 de junio de 2012

Editorial: Pecho os ollos...


Pecho os ollos, non quero ver. Non podo ver.

¿Qué pasa co noso sistema educativo? ¿Cánto máis imos poder soportar?

A educación é a base do desenrolo e crecemento da persoa…e da Sociedade, a base do noso Estado Social, Democrático e de Dereito (ou de que nos están deixando del); somos o que somos porque tivemos a oportunidade de ir a Escola, de aprender, de coñecer e de descubrir…de ler, de restar, de sumar…de pensar. E a nosa Sociedade é como é, plural, aberta, moderna e innovadora porque a súa cidadanía tivo acceso a unha educación gratuíta, pública e de calidade.

Tapo os odios, non quero escoitar. Non podo escoitar.

¿Cómo podo estar asistindo ó desmantelamento da Escola Pública? ¿Cómo imos repoñernos a isto?

Xustifican os recortes alegando que estamos en crisis, que non hai cartos…pero rescatamos bancos por importes astronómicos sen pestañear e sen consultar á población. Non entenden que a Educación, máis nestes momentos tan difíciles, son unha oportunidade de futuro, unha porta aberta e unha garantía de cohesión social. Nos necesitamos a todos e todas para tirar para adiante, non é momento de separar.

Porque si, o que buscan tamén e segregarnos, diferenciarnos máis entre clases, facendo que a brecha entre ricos e pobres sexa cada vez maior e máis insalvable. Profundizan nas nosas diferentas para que no caigamos na conta de que realmente somos iguais e que non estamos enfrentados, senón que temos que traballar mán a mán, veñas da cuna que veñas. Non queren que podamos ver que o verdadeiro enemigo non é o que teño ó meu carón, senón quen dende arriba manexa os fios e as nosas vidas.

Non, Non podo pechar a boca. Non quero calar. 

Estou convencida de que a Educación é unha conquista social que trae xustiza social e igualdade de oportunidades a un país. É un Dereito humán, recoñecido polos Tratados internacionais que España ratificou.

E non imos a calar, imos a sair e decir ben alto e ben claro que queremos unha educación pública, gratuita, laica e de calidade. ¡Que non pasarán!

viernes, 25 de mayo de 2012

¡Que non que non represéntannos!

¡ Isto e o que hai !..nolo din por activa e por pasiva,que os recortes teñen que facerse dá maneira que eles din,que non hai alternativa posible que temos todos que achegar algo dos nosos dereitos para sair desta crise inventada por eles.Queren ternos sometidos mediante os continuos mensaxes apocalipticos do medo por todolos medios de comunicación que estan o seu servizo que por certo son todos,que nos resignemos polo que nos ven encima,que nos quedemos en casa os que teñamos casa,e os que teñamos traballo darlle grazas o capital de ter emprego e ser tan condescendente con nos...todo isto e unha falacia,unha mentira de magnitude sen parangón na historia dá humanidade.


"Hai un asasino en serie que mata a milleiros de persoas e dinos que os culpable son os asasinados" isto e o que nos queren facer crer,eu negome a creelos e mais eu desprézovos danme noxo escoitalos e cada vez que falan entranme mais gañas de loitar contra o sistema que teñen tambén deseñado e implantado.

Hai os que din que a única solución e esperar 4 anos e escoller a outro goberno e eu respondolles que iso non e a democracia,se só contan comigo cada 4 anos entón eu loitarei o marxen deles...

¡Que non que non represéntannos! cada vez as persoas ou temos mais craro.

Eu penso que falta mais compromiso de loita dunha gran maioria acomodada dá sociedade que sempre tivo todo feito e non seu ADN non existen as verbas loita,compromiso e solidaridade,por unha educación familiar baseada só non consumo e no benestar e por un sistema que os converteu en seres individualizados sen a mais minima aceno de compañeirismo e sentimentos cara a os seus semellantes.

Faise unha folga xeral e non vale,fanse as manifestacions do 15 M e tampouco,todas son campañas de descredito cara a calqueira movimento social que intenta mostrar outro camiño diferente o que temos.

O noso inimigo e poderoso,enorme e cunha forza desproporcionada pero faltalle o que nos sobra a moitos de nos "corazón"por iso compañeiros a resignación e o servilismo e para outros que caeran polo seu propio peso.



¡ Ata a vitoria sempre !

Enredate Amnistia Internacional 4

Enredate Amnistia Internacional 3

miércoles, 23 de mayo de 2012

NOTA DE PRENSA DA REDE SOCIAL GALICIA SUR



NOTA DE PRENSA DA REDE SOCIAL GALICIA SUR
DISPOSITIVO DE PRIMAVERA VS. CENTRO DE INCLUSIÓN SOCIAL
AS PERSOAS SEN FOGAR NON PODEMOS ESPERAR

 A Rede Social Galicia Sur manifesta a súa inquietude polo incumprimento, una vez máis, dos prazos previstos para a apertura e posta en marcha do Centro de Inclusión Social para as Persoas Sen Fogar de Vigo. Facémonos eco da  preocupación da cidadanía de Vigo e da dramática situación das personas que viven ou malviven nas rúas da nosa cidade.
A proposta orixinal de peche do Dispositivo de frío o pasado día quince de Marzo, e a súa apertura inmediata como Centro de Inclusión Social, non se fixo realidade ata o presente intre. Non temos, ademais, ningunha noticia ou información ó respecto por parte da Alcaldía.
 É máis que evidente que os prazos das teóricas actuacións non se están a cumprir: As obras necesarias para acondicionar o edificio cara ó cumprimento dos requisitos esixidos pola Xunta de Galicia para a posta en marcha dun recurso deste tipo aínda non comenzaron,  non se fixo a convocatoria pública para a xestión do Centro e non se sabe con certeza se existe unha partida orzamentaria suficiente para este tema.
Todo isto fainos temer polo futuro, non só dos vindeiros usuarios do Centro, senón polas persoas que están a usar na actualidade o Dispositivo de Frío (Primaveral); e polas consecuencias que o incumprimento do acordado polo Concello coa Fundación que cedeu o espazo poidan ter.  
 Instamos ós responsables da Alcaldía a dar reposta a esta falta de información, e a solucionar os problemas actuais que están a impedir que se cumpra coa vella promesa do Centro de Inclusión Social, máxime cando xa dispoñemos dun edificio axeitado dabondo para ese fin.
 A Rede Social Galicia Sur segue agardando unha resposta por parte da Alcaldía ante a petición reiterada dunha entrevista sobre este tema.
                                             
A Rede Social Galicia Sur: ACLAD Alborada, Asoc. Érguete Vigo, Caritas Diocesanas de Tuy-Vigo, Comité Oscar Romero, Emaús Fundación Social, Entreculturas, Fundación Proclade, Grupo Autoapoio Imán Intermón Oxfam, Médicos do Mundo, Parroquia Stmo. Cristo da Victoria, Solidariedade Internacional, Organizacións e colectivos, sen vinculacións partidistas nen sindicais, que traballan no eido social e na  cooperación internacional ao desenvolvemento co fin de acadar unha sociedade máis xusta, igualitaria, equitativa e sostible que respecte os dereitos das persoas,

domingo, 6 de mayo de 2012

Editorial: E o venres recortou...


E o venres recortou…..

Moitas de nós crecemos con aquela frase que pretendía resumir ás expresión de quenes somos? de onde vimos? e a onde imos? na famosa cita: "E no sétimo día descansou"…porque claro ¡¡¡, construír un mundo, cansa. Dende ese momento o domingo, o sétimo día da semana, convertiuse non descanso de todo deus.

Nestes tempos, a moitas de nós, quedanos vivir ou sobrevivir mais ben, con esta nova cita que temos para os fins de semana, grazas ao non-goberno do estado, é decir, que ti pensabas que a frase: "por fin é venres¡¡¡" era igual a un pensamento de liberdade, descanso, festa, relaxación, disfrute...ou calquer pensamento positivo..pois non.


Na idea de recortar que impregna nos diversos ministerios, os  recortes chegan ata os propios pensamentos, e algo positivo, enriquecedor e motivador como a fin de semana, convírtese en algo a temer, despois do anuncio do non-goberno de que os vernes anunciarianse mais recortes...enfins...

Ante esta situación, temos varias posibilidades, entre elas, pensar ou supoñer, que eses recortes económicos van ir destinados ás partidas que ás cidadás e cidadáns non entendemos que se estean a gastar: representación da España; Ministerio de Defensa; Monarquía; pensions a cargos vitalicios; soldos vergonzosos dás persoas políticas, senadores, alcaldes e un longo etc...ou no que se deben de estar gastando nas forzas de seguridade do estado, que cansas de perseguir ás persoas que podían cometer algún delito, agora encárganse de disolver manifestacións, agredir a persoas indefensas, ou vixiar os movementos segundo eles subersivos e con posibilidade de reflexión ou pensamentos propios....

E que entre os recortes de dereitos fundamentais, desmantelación do estado de estar, porque o de benestar xa fai tempo que non existe, e a derradeira novidade de pechar ás nosas fronteiras para evitar a suposta entrada de antisistemas que amolen a reunión do Banco Central Europeo, unha empeza a pensar alomenos algunhas cousas:


Si os antisistema de quen se queren defender, son antisistema, porque o sistema económico que rixe actualmente non cumpre coa consecución dos dereitos humáns nin é equitativo na repartición da riqueza: Non tería mais sentido que o estado  defendéranos do Banco Central Europeo e ás súas medidas económicas que están afogar ás familias? E polo tanto prohibir a súa entrada no país?

Quizais estamos confundidas, pero pensamos que quen tanto nos defende e coida de ameazas posibles, o que esta facendo e imposibilitando a liberdade, a igualdade e a fraternidade, e suponse que eses son os valores que impregnan ás democracias e a convivencia entre ás persoas.

Tamén temos outra opción, e é a de rebelarnos, e usar os instrumentos que temos para combater, coa palabra: saíndo ás rúas e difundindo o noso malestar, e coa acción: como os iaioflautas, ás persoas fartas de pagar ás peaxes en Cataluña que deixaron de facelo, a protesta pola subida dáas taxas do metro en Madrid... e usando ás extratexias de desobediencia civil dos precursores, e dicir: ata aquí.
Esta é a miña liña vermella.

E quizais o venres volva a ser: por fin é venres¡¡¡¡¡

Ninguén está obrigado a cooperar na súa propia perda ou na súa propia escravitude, a Desobediencia Civil é un dereito imprescritible de todo cidadán.

(Mahatma Ghandi)


domingo, 29 de abril de 2012

Líneas rojas El Gobierno toma el control de TVE y restringe la cobertura sanitaria a inmigrantes irregulares.

El Gobierno tomó ayer una batería de decisiones graves. Por un lado, recupera el control gubernamental del principal medio público de comunicación (RTVE); por otro, reduce los presupuestos de dos servicios esenciales (Sanidad y Educación), contraviniendo sus promesas electorales, argumentando —no sin razón— el necesario recorte del déficit público. Y cruza una línea roja que, de no corregirse, puede conllevar consecuencias no deseadas sobre la sanidad pública: no bastará ya el empadronamiento para recibir atención sanitaria, sino que se precisará tener también residencia fiscal. La expulsión del sistema de los inmigrantes en situación irregular puede así acabar creando bolsas de población sin control sanitario, algo sobre lo que advierten médicos y expertos.
El déficit de RTVE ha sido incluso la coartada para cambiar las reglas del juego establecidas en 2006 y que dieron lugar, por vez primera, a una televisión pública más estatal que gubernamental por cuanto la elección de su presidente y su consejo requerían el voto de dos terceras partes del Congreso. Este sistema obligaba al PP y al PSOE a pactar los nombramientos. Cuando ha llegado al Gobierno, el PP, que durante los gobiernos de Aznar (1996-2004) demostró su escaso apego a la independencia informativa, ha puesto de manifiesto su resistencia a mantener tal sistema.
Reescribir una disposición transitoria de la ley para poder elegir al presidente por mayoría absoluta es una argucia difícilmente sostenible en la necesidad de desbloquear la situación, dados los recortes presupuestarios que debía acometer RTVE. Rajoy y Rubalcaba se habían dado de plazo hasta el verano y el consejo ya estaba tomando medidas para adecuar su presupuesto. Es inevitable sospechar de otras razones y apetencias, toda vez que el PP, y sobre todo sus barones regionales, han hecho campaña del supuesto maltrato que les deparaban los informativos de TVE. Esa disposición permitía solo por una vez, en 2006, elegir al presidente por mayoría absoluta transcurridos dos meses desde la primera votación parlamentaria. No esperar siquiera a dicho trámite para cambiar las reglas anula de facto la negociación con el PSOE, partido con el que aún ha de pactar otros recambios institucionales.
Contrasta con esta decisión la de abrir la puerta a la privatización de las televisiones autonómicas. Poseen audiencias en retroceso y no alcanzan la influencia política de TVE. Algunas son, además, grandes máquinas de perder dinero. De ahí que la medida gubernamental resulte razonable.
El balance de los recortes en sanidad y educación tiene un sabor amargo. Se han presentado como medidas de racionalidad en el gasto, pero el conjunto tiene más de reducción que de racionalización, aunque algunas son razonables, como la supresión de titulaciones universitarias sin suficientes alumnos. Pese a que Wert aseguró que “apenas” afectaría a la calidad, su simple enumeración indica lo contrario: menos profesores, más alumnos por clase, más carga lectiva, menos oferta en el bachillerato y un aplazamiento de la renovación de la FP. Las medidas afectan también a la equidad, pues en el caso del copago de los medicamentos hace recaer los ingresos adicionales sobre el colectivo más vulnerable: la tercera edad, que es también el que tiene menos ingresos. Y subir las tasas universitarias sin aumentar las becas supone también que los hijos de las familias con menos recursos tendrán más dificultades para cursar estudios universitarios.
Es un cambio de modelo. Hasta ahora, la mayor parte del coste de la educación superior o de los medicamentos se repartía entre todos, puesto que se financiaba mayoritariamente a través de sistema impositivo. El PP prefiere repercutirlo sobre quienes los usan: los enfermos y las familias de los estudiantes, además de dejar a los inmigrantes irregulares sin cobertura.
http://elpais.com/elpais/2012/04/20/opinion/1334951859_518698.html

Derecho limitado El Gobierno utiliza el real decreto de recortes para cambiar el modelo de sistema sanitario.

En nombre de la sostenibilidad del Sistema Nacional de Salud, el Gobierno de Mariano Rajoy le ha arrebatado su propia naturaleza. La asistencia sanitaria pública era un derecho universal desde 1986 de “todos los españoles y los ciudadanos extranjeros” que tuvieran establecida “su residencia en el territorio español”. Ahora, con el real decreto aprobado por el Gobierno, es un derecho solo para “aquellas personas que ostenten la condición de asegurado”, una condición que impone el texto normativo publicado el martes en el Boletín Oficial del Estado y que deja en entredicho los desmentidos oficiales de ayer de la propia ministra de Sanidad Ana Mato, empeñada en negar la evidencia.
La Ley General de 1986, que ayer cumplió justamente 26 años, fue una importante conquista social. Su aplicación ha llevado años y aun hoy hay flecos pendientes para cumplir con una norma clave del desarrollo del sistema sanitario español y que establecía que la salud debía estar “orientada a la superación de los desequilibrios territoriales y sociales”. El real decreto ley de medidas urgentes para garantizar la sostenibilidad del Sistema Nacional de Salud deroga el espíritu de aquella ley dejando sin cobertura a algunos colectivos —inmigrantes en situación irregular— y, como mínimo, complica el acceso al sistema a otros —mayores de 26 años no cotizantes y divorciados sin ingresos—.
Resulta difícilmente explicable que el Gobierno haya utilizado un real decreto presentado como una batería de medidas de ahorro para acometer un cambio de tal profundidad. Un cambio que, según proyecta el Ejecutivo, ni siquiera se someterá al amplio debate parlamentario que le correspondería. A falta de un desarrollo reglamentario posterior, lo cierto es que el texto legal parece abrir la puerta a un modelo distinto, lleno de inquietantes interrogantes. Sanidad debería explicar qué pasará el 1 de septiembre con los inmigrantes irregulares sometidos a un tratamiento grave o qué requisitos se pedirá al joven que, al cumplir los 26 años sin haber cotizado, tenga que renovar su tarjeta sanitaria. Tras la afirmación de Mato de que “nadie quedará sin cobertura” hay ahora una base legal más endeble. No cotizar a la Seguridad Social sin ser parado, pensionista, ganar por debajo del salario mínimo o disfrutar de una prestación periódica deja fuera del sistema al ciudadano. Y si todo siguiera como hasta ahora como dice Mato, mejor se hubieran ahorrado en el nuevo texto tanto condicionante.
Aun más inexplicable resulta tal cambio si se tienen en cuenta los escasos ahorros que conlleva; muy por debajo de lo estimado por la propia ministra, que los cifró en 500 millones mientras cálculos profesionales los sitúan en menos de la mitad. Lo mismo sucede con el medicamentazo —165 millones de recorte según el ministerio—, parte sustancial del decreto y que va a suponer un esfuerzo especial para los pensionistas y enfermos crónicos. Se eleva el copago en los términos en que se anunció la semana pasada, pero en el real decreto se les penaliza más de lo esperado al establecer un sistema de reembolso que va a obligar a adelantar el dinero al sistema sanitario incluso durante seis meses: un auténtico abuso con los más necesitados de medicinas y usuarios de traslados no urgentes y otras prestaciones.
El real decreto, por último, apuesta su mayor capacidad ahorradora a una nueva vuelta de tuerca para los laboratorios farmacéuticos y aprovecha para exigir a las comunidades autónomas el equilibrio presupuestario antes de ofrecer prestaciones sanitarias no recogidas en las carteras comunes establecidas. En tales preceptos se amplía el poder del Estado para controlar a las comunidades autónomas con un tufillo de recentralización que puede ser más ideológico que pragmático.

Espero no estar nunca en su pellejo

Trabajo atendiendo a personas con infección por el VIH en un hospital público. De los 1.000 pacientes bajo mi cuidado, unos 150 son inmigrantes. Ni uno solo ha hecho turismo sanitario, y la mayoría no sabían que estaban infectados cuando dejaron su país en busca de un trabajo con el que ganarse la vida, o se han infectado estando en nuestro país.
Muchos de ellos perderán la tarjeta sanitaria y su tratamiento antirretroviral en agosto si se cumple lo anunciado por la señora ministra. Serán los elegidos para morir por el bien de los españoles.
Ahorraremos algo de dinero de nuestras maltrechas cuentas dejándoles morir, pero no nos importará porque son ilegales. No lo merecen. No existen. Pero yo conozco sus nombres y sus caras y cuando me despida de ellos en la consulta sabré que soy parte de la hipocresía de una sociedad donde el derecho a la vida es solo para algunos. ¿Qué sentirá un político tomando decisiones que suponen la muerte de personas en aras de un bien supuestamente superior, como es la reducción del déficit? Espero no estar nunca en su pellejo.— Federico Pulido Ortega.
 http://elpais.com/elpais/2012/04/26/opinion/1335461380_222409.html

martes, 17 de abril de 2012

EDITORIAL ENRÉDATE-DE REPÚBLICA (LA COSA DE TODOS)

A cidadanía é inculta. Só así pódese entender que trabuquen os «aforros» nos presupostos cos «recortes» dos que tanto falan. A causa desto pode ser a ineficacia da política en Educación, traducida no fracaso escolar, e os programas educativos que fan que un enxeñeiro, por exemplo, non teña nin idea de quen raio foi Aristóteles. Segundo o Goberno, esto ten un amaño doado: menos profesores e máis alumnos por clase. Sendo máis, malo será que non haxa algún que lles ensine ós seus compañeiros, mentres os profesionais do ensino exercen a súa cátedra na rúa (ata que os manden á cadea).


E, falando dos «aforros», non tiñamos que agardar outra cousa, dende que asistimos ó logro do fin derradeiro do capitalismo: A conversión dos Estados nunha Sociedad Limitada, cuios socios ben sabemos quen son. Coa salvedade de que os que aportan o capital e crean riqueza co seu traballo non son partícipes da Sociedad e, polo tanto, tampouco dos dividendos. Nos tempos da escravitude, a lo menos o escravo tiña un valor, un prezo, e os donos trataban de mantelos sans e que non morreran. Agora tamén hai medo a que enfermen (para «aforrar» na súa cura), pero non a que morran (para «aforrar» nas pensións). É un xeito maquiavélico de acabar co paro.

Noutro orde de cousas, asistimos estes días á reflexión (ou «mosqueo») popular (falamos do pobo, non do partido) sobre a propia constitución do noso Estado como monarquía, e algún clama calificando ésta de «medieval». No Medievo, a lo menos, a aristocracia pagaba do seu peto as guerras e demáis trangalladas, ben que a costa da plebe (os impuestos), e a Igrexa termaba da Cultura nos mosteiros (tamén, eso sí, a costa dos campesiños e artesáns). Pero invertían os recursos económicos no país. Fachendeaban de castelos e igrexas, pero daban traballo ós canteiros, labregos etc. Ata había algún que construía hospitais e financiaba viaxes científicos. Facían algo, inda que fora por eles mesmos ou para quedar a ben con Deus. ¿Qué é o que fan agora?. Sacar os recursos económicos fora do país, constituírse non en gobernos, senón en Consellos de Administración para se repartir entre eles os cargos directivos, as prebendas, as exencións fiscais, en resumo os cartos. ¿De qué serve votar, se toda a Administración é logo posta a dedo polos gañadores?

O Estado non é unha empresa comercial, nin unha xuntanza de amigotes de taberna, nin unha peña futbolística. É un colectivo de persoas que traballan para o benestar de todos.

domingo, 15 de abril de 2012

ENREDATE Dereito a morrer dignamente 16-3

ENREDATE Dereito a morrer dignamente 16-2

ENREDATE Dereito a morrer dignamente 16-1

ALFONSINA Y EL MAR- MERCEDES SOSA

Enredate especial muller 15-5

Enredate especial muller 15-4

Enredate especial muller 15-3

Enredate especial muller 15-2

Enredate especial muller 15-1

“Vivo en una cárcel que se estrecha”

Pedro, que sufría ELA, ha luchado hasta el final para decidir cuándo y cómo morir

El sábado reunió a su familia para despedirse; el lunes falleció tras una sedación


Cinco días antes de la fecha que eligió para morir, las manos en el regazo de Pedro Martínez no son una señal de entrega o mansedumbre. Hace ya meses que las tiene continuamente así, porque la esclerosis lateral amiotrófica (ELA) que las atenaza las dejó inertes. Pero este hombre que nació en Teruel hace 34 años ha mantenido la lucha en la mirada y en la determinación de controlar el devenir de su enfermedad hasta conseguir una sedación terminal que, para cuando se publican estas líneas, ya ha puesto fin a su vida. En los días previos a la sedación que terminó con su sufrimiento, Pedro Martínez se despide de los suyos y comparte su experiencia con EL PAÍS.


Pedro ha llegado al límite. La ELA es una enfermedad que ataca de fuera adentro: empieza por las extremidades y va acercándose al tórax, hasta que paraliza los músculos necesarios para tragar o respirar. En España la padecen unas 4.000 personas y se diagnostica a unas 900 al año. No tiene una causa conocida y, lo que es peor, tampoco hay tratamiento. Afecta casi siempre a gente joven y la supervivencia media desde el diagnóstico no excede de los tres años. Pedro estaba ya en ese plazo. “Tuve los primeros síntomas hace cuatro años. Dolores, calambres… Pero no me dijeron lo que tenía hasta hace dos. La verdad es que ahí los médicos dejaron mucho que desear”, dice socarrón horas antes de morir. En esos dos años, Pedro ha perdido la movilidad y la funcionalidad de los brazos y las piernas. Para fumar, un amigo le ha construido un soporte a partir de un perchero en el que su novia Lola sujeta el pitillo que otro amigo acaba de liar. Una máscara del personaje de dibujos animados del inspector Gadget da un toque humano al invento. Puesto a la altura de la cabeza, el hombre solo tiene que acercar la boca para dar una calada. Pero, enfrascado en la conversación como está, a Pedro se le olvida fumar y el cigarrillo se apaga, así que Lola tiene que ir a cada rato a encenderlo de nuevo.

Quiero reivindicar que, al menos, se despenalice el suicidio asistido”

Cinco días antes de morir, como todos los días, pasa el día postrado, porque las piernas ya no le sostienen. “Veo la tele, porque no puedo sujetar un libro o un fanzine [que es lo que prefiere] para leer. No puedo ni pasar las hojas. A veces, algún amigo me lee algo, pero me canso”.

Es solo una muestra de la dependencia absoluta que ha vivido Pedro en los últimos tiempos. “Cuando ya no puedes valerte por ti mismo no es una vida digna”, dice convencido. Y eso que él tiene una amplia red de apoyo. Si algo puede decirse, es que no está solo en ningún momento. “Al principio, cuando me dieron el diagnóstico, nos fuimos a vivir seis al campito”. Ahora, Pedro y Lola viven en un pisito de un barrio modesto cerca de la estación del AVE de Sevilla. “Es de un familiar y de renta antigua”, dice Pedro, que explica que él solo cobra 509 euros de una pensión no contributiva. “Pedimos la ayuda de la dependencia hace dos años, pero hasta ahora, nada”. Mientras tanto, Lola se encarga de todo, de darle de comer, del aseo… una amplia red de amigos, huella de una vida intensa, hacen de soporte para una situación que no tiene salida. La casa está muy caliente. “Es que tengo frío siempre”, dice él.

Pedimos la ayuda de la dependencia hace dos años, pero nada”

Cuesta entenderle cuando habla. La paralización ya le afecta a la capacidad de vocalizar, y Lola tiene que hacer a veces de traductora. Es la mejor pedróloga, dice con buen humor. Pero eso no es lo peor. El hombre empieza a tener problemas con la garganta y tragar cada comida es una tortura y una amenaza. “No quiero morir ahogado. Ya me ha pasado varias veces que la comida se me ha ido hacia los pulmones. Además, me cuesta mucho masticar. Tengo que pasarlo todo con mucho líquido, y eso es más peligroso”.

Esta situación es la que le ha llevado a tomar una decisión, a estas horas irreversible: quiere que le seden. No quiere tener más la angustia, el sufrimiento. Y, sobre todo, él, que se define como un “antitodo”, entiende que ya lo que tiene por delante es solo una agonía de un par de meses como mucho, siempre con el riesgo de asfixiarse, de ahogarse. Pero Pedro se ha encontrado con un escollo. Él, que ha sido un poco de todo —un buen estudiante que sacó el título de técnico de laboratorio y que ha trabajado de albañil, de camarero, de lo que surgía, o de nada—, quiere estar seguro de que va a vivir con dignidad hasta el final. “Uno debe tener el control de su propia vida. Yo he apurado la vida. He dormido en casas de campo, en un banco y en el talego. Participé en la okupación del túnel de Casas Viejas [una acción en 2007 que acabó con un desalojo por la policía ]. No se trata de morir con dignidad. Se trata de vivir con dignidad hasta el final, llevando el control de lo que se hace”.














Lola se encarga de todo; de darle de comer a Pedro, de asearlo, y también de encenderle los cigarrillos. / GARCÍA CORDERO

Por eso se desespera cuando ve que los servicios de cuidados paliativos no le ofrecen lo que pide. “Han venido a verme y dicen que no me estoy muriendo, aunque saben que no voy a vivir mucho. Que esto no es una agonía. Me han llegado a decir que deje de comer y beber unos días, y que así, cuando me deteriore, podrán aplicarme la sedación paliativa; los he echado de casa”, cuenta encendido, y Lola tiene que hacer de traductora porque las palabras se atropellan y el hombre se fatiga. “Es lo malo de esta enfermedad. Es como una cárcel cada vez más estrecha. No puedes ni pegar un golpe en la mesa y salir corriendo cuando te desesperas”.

No quiero morir ahogado. Ya me ha pasado varias veces que la comida se me ha ido hacia los pulmones"

Por eso ha decidido contarle a EL PAÍS su caso. Lo hizo el miércoles 14, cuando ya tenía todo decidido. Estaba pendiente de una visita del servicio de paliativos del hospital Virgen Macarena de Sevilla, para repetirles su petición. “No voy a ir más al hospital. No quiero que me sonden ni que me pongan un respirador. ¿Para qué? ¿Para durar tres meses en vez de dos? Lo que quiero es acabar tranquilo y dejar de sufrir. Que cada comida no sea una amenaza”. No le hicieron caso. Pero Pedro se guardaba un as en la manga. “Contacté con Derecho a Morir Dignamente hace mucho. Y ellos me han dado tranquilidad. Si he seguido hasta ahora, ha sido porque sé que ellos me van a ayudar. Si no, habría tomado la decisión de quitarme la vida antes”, afirma. “La ley de muerte digna andaluza no prevé casos como el mío. Está pensada para gente con cáncer. Pero a mí me dicen que no estoy terminal”.

La verdad es que la norma andaluza no puede ir más allá de lo que establece la legislación estatal: en España la eutanasia se considera un homicidio y la ayuda necesaria al suicidio está castigada por el Código Penal, aunque con atenuantes. Tampoco la ley de muerte digna que el Gobierno envió al Congreso antes de la convocatoria de las últimas elecciones cambia esta situación. A imagen de la norma andaluza, en la que se basa, deja claro que debe prevalecer la voluntad del paciente de renunciar a un tratamiento, que eso no debe impedir que los médicos le ofrezcan otras alternativas y, además, defiende a los profesionales que actúen por respeto a la voluntad de los enfermos, aunque la consecuencia sea acortar su vida.

¿Mi epitafio? ‘Muerte al Estado y viva la anarquía’. Dilo así”

Cinco días antes de morir, Pedro lo tiene todo preparado. Y sabe que es su última lucha. “Quiero reivindicar la eutanasia legal, o, por lo menos, que se despenalice el suicidio asistido. Ojalá con mi caso se reabra el debate”, dice. Pero, a falta de que la legislación le ampare, va a ir lo más lejos que puede, exigiendo que acaben con su sufrimiento. “Eso es legal”, insiste.

Dos días antes de morir, el sábado, Pedro organizó una fiesta. 80 personas, entre familiares y amigos. “Como una boda”. “Todos saben mi decisión, y me apoyan. Va a ser muy emotivo”, dice en uno de los pocos momentos en que su firmeza parece que se rompe. “Yo invito. Bueno, pagará el Estado”, bromea refiriéndose a que se va a gastar su última pensión en el convite. El domingo, médicos de la asociación DMD le visitaron. “Hicimos una valoración de su estado de sufrimiento, que él considera ya intolerable. Dado que en su estado no hay alternativa, y contando con el consentimiento del paciente, se procedió a la sedación”, cuenta el médico que le visitó. Falleció el lunes, en su casa, después de despedirse de su novia, sus amigos, su familia y su perro. El martes fue enterrado.

El hombre sabe perfectamente lo que quería. “Cuando todo se acabe, que me incineren y me entierren bajo un nogal. Imagínate un mundo donde en vez de cementerios hubiera bosques. Así, por lo menos, una vez muerto podré servir de abono y ayudar a luchar contra la deforestación”, dice. No sabe qué habrá después —“No tengo ni idea. Ojalá volvamos a la vida para seguir aprendiendo. Cuando nos veamos ahí, y que sea muy tarde, ya lo sabremos”— pero, vaya donde vaya, llevará su lema: “¿Mi epitafio? Lo que ha sido mi vida: ‘Muerte al Estado y viva la anarquía’. Dilo así”, insistió. Y queda dicho.

Una larga lista de antecedentes

Ramón Sampedro (1943-1998). Parapléjico desde 1968, cuando tenía 25 años, el hombre luchó durante 30 años para que los tribunales permitieran que un médico le diera una combinación de fármacos que acabara con su vida. No lo consiguió, y, al final, decidido a acabar con su vida, ingirió una dosis letal de cianuro que alguien le suministró. Luego se supo que había sido su amiga Ramona Maneiro, pero el delito de colaboración necesaria para el suicidio ya había prescrito. Su caso fue reflejado en la película Mar adentro.



Madeleine Z. (1938-2007). La mujer, que sufría una grave enfermedad paralizante, se quitó la vida en su casa de Alicante ingiriendo una combinación de fármacos. Recibió asesoría de la asociación Derecho a Morir Dignamente.



Inmaculada Echevarría (1955-2007). La mujer vivió 10 años postrada en una cama con la ayuda imprescindible de un respirador. Tardó más de medio año en conseguir que los médicos del Servicio Andaluz de Salud que la atendían aceptaran su petición de que la desconectaran de la máquina, algo a lo que, según la Ley de Autonomía del Paciente de 2002, tenía derecho. Al final, fue la propia Junta la que aprobó su demanda, que solo pudo cumplirse cuando cambió de hospital, de uno concertado a uno público. Su caso motivó que Andalucía elaborara una Ley de Muerte Digna, modelo de la que dejó preparada el último Gobierno socialista y que está pendiente de tramitar en el Congreso, donde no se espera que el PP la retome.

http://sociedad.elpais.com/sociedad/2011/12/21/actualidad/1324491408_088893.html


Enredate especial muller 14-3ª parte

Enredate especial muller 14-2ª parte

Enredate especial muller 14-1ª parte

viernes, 6 de abril de 2012

Editorial: Doe a Terra. O Lume que quemou as Fragas.



Doe a terra, doe como se fora cada cm da nosa pel, sangue da nosa sangue. Doe ver arder as Fragas, ver como devora o lume una paraxe de conto no que cada un/ha de nós tiñamos fermosos recordos.
E por desgraza esta non é una catástrofe illada, a organización ecoloxista ADEGA afirma que no que vai de ano arderon mais de 6.000 hectáreas de monte con unha especial afección ós espacios protegidos de Limia-Xurés, O Courel, Macizo Central e agora as Fragas do Eume. Tamén asegura que durante o pasado outono o lume arrasou outras 11.000 hectáreas só en espacios da Red Natural 2000, "o que supón unha catástrofe ambiental de consecuencias tal vez irreversibles para a biodiversidade destas áreas".

Pero o que máis doe e darse conta de que coma sempre, esta nova catástrofe non é casual: é consecuencia da deixadez, dos recortes e da falta de inversión nos espacios naturais protexidos como relata ADEGA no seu comunicado de prensa. 

Tamén ven causado polo irracional modelo forestal actual que olvida os servicios ambientais e sociais do monte e da biodiversidade, que fomenta os monocultivos e que permitiu a proliferación de eucaliptos dentro do parque.


Non esquecemos ademáis que o Gobierno autonómico reduciu o presuposto en  sete millons en xestión e 20 en labores de prevención,  que os equipos das brigadas non están a cubrir baixas por xubilación co que atopanse moitas veces 2 ou 3 persoas para enfrentarse a un incendio, a estas alturas do ano e pese as condicións de sequia deste inverno e primaveira, non estaba desplegado ó cen por cen a precampaña contra incendios…con estas condicións, ¿Cómo non vai descontrolarse o lume?

E por último, non podemos pasar por alto os intereses económicos e industriais postos na zona afectada. Fai dos anos atrás a Xunta quería abrir a ceo aberto unha mina de andalucitas a escasos 50 metros do Parque Natural (O proxecto con algunhas modificiacións xa fora paralizado catro anos atrás polo seu grave impacto ecolóxico sobre a zona). A construcción da mina de andalucitas implica a desaparición e contaminación das augas dos ríos Maciñeira e Belelle que pasan polo Parque e abastecen de auga ás poboacións da localidade e implica a desaparición de parte da fauna e flora do parque. Legalmente, era imposible de executar. Pero por desgraza, nesta nosa Terra, coñecemos perfectamente “ós pirómanos mercenarios” eses que por una boa cantidade de diñeiro, queman zonas sen importarlles nada máis que o posterior beneficio para construcción, para a industria madereira, etc. Unha vez que a parte do Parque en “conflicto” está destruida, xa non existen escollos morais, legais, que impidan a apertura da mina. 

Doe de verás a desinformación, a falta de responsabilidade política, a búsqueda de beneficios sen escrúpulos, o mundo negro que lle estamos a deixar ós/ás nosos/as fillos/as. Ainda que de toda cinza, sempre nace unha pequena esperanza: a cidadanía que loita e que grita que NUNCA MÁIS desastres na nosa Galiza..

lunes, 26 de marzo de 2012

PODEN OS DEREITOS CONVERTERSE EN DEBERES ?

Dende o enrédate, andamos estas semanas pensando, dende onde teñen que partir ás nosas palabras, e polo tanto, ás nosas accións, de cara a xornada de folga do vindeiro xoves día 29. Desexamos coma desexan ás nenas e nenos pequechos, é dicir, pensando que se se quere algo moito, moito, e pechas os ollos con forza, os abrilos aparece ou desaparece (vete ti saber) aquilo que desexabas tanto…


Non é que sexamos moi grandes aínda, pero si que xa non somos inxenuas, e sabemos que por moito que o desexemos o día 30 non vai desaparecer a inxustiza social na que vivimos, nin ás colas nas oficinas do inem, nin diante dous comedores sociais, nin ás noites de insominio de moitas de nós, repasando ás mesmas contas e sabendo que non, que non dan os números que quixeras….Tamén sabes que non aparecerán os criterios de equidade para que o gasto público asignese por acordo as necesidades básicas: alimentos, sanidade, educación,… e que Matas, Indurgarín, Camps e demais farándula seguirán co seu circo no que os ananos non crecen, pero si os buratos dos cartos de todas, que alguén fai seus.

Tamén sabes, que ás milicias, ousease os corpos de seguridade do estado, non van abrir zanxas para que durman tranquilas ás almas dos despoxados de todo, senon que se encargarán de abrir cabezas a quen dealle un pouco todo igual, porque xa esta cansa de tanto, e poñase en primeira fila a berrar por un mundo alomenos diferente....

Sabemos que o Alcampo, Corte Inglés, Citroen e demais... pecharan as verxas cando os piquetes se poñan pesados e despois a tardiña, os comercios volverán abrir, e o peor é que unha amiga miña peluqera dixome que ou xoves teñen o día completo porque a xente aproveita para ir a peiteado xa que non vai o traballo...

Sabemos todas esas cousas, e tamén sabemos que a folga é un dereito, e que cada quen decide, o que pasa é que vendo o que nestes catro meses en cuestión de dereitos este gobernó fixo, preguntábamonos se os dereitos non se convirten en deberes, e será un deber sair a rúa o xoves a decir que basta xa¡¡¡ que non no gusta nin estamos dacordo con esta reforma laboral, nin o que entenden por necesidades prioritarias, nin a educación que queren darnos, nin a sanidade que queren quitarnos, que eu caso con quen quero, se me quere, que no meu corpo decido eu, que coller comida do lixo non pode ser delito, que o que queremos é que pechen os CIES, non que os regulen entidades privadas, e que as rúas son de todas as persoas, non so dos pasos de semana santa….

E así estamos, que nos quedan catro días e temos unha lista que non para de crecer de motivos para protestar, e por todo iso imos ir, sendo amas de casa, autónomos, pensionistas… e sen traballar por conta axena, porque sobrannos os motivos, como decía a canción

Cales son os teus motivos?

viernes, 9 de marzo de 2012

Grazas! Xa superamos as 2000 visitas!

E todo isto e grazas a vós, que nos seguides nas ondas e a través da rede, que nos dades forzas e o pulo necesario para seguir loitando por aquelo que consideramos máis xusto e igualitario para todos e todas. 

Neste ano de andadura do ENREDATE non podemos máis que sentirnos inmensamente felices e afortunados/as de poder expresar e compartir as nosas inquedanzas, medos, dudas e feridas neste Mundo cada vez máis inhumán e individualizado. Sabemos que hai moito por facer, moitas cousas que cambiar e tamén que estamos nun momento en que no podemos baixar a guardia porque queren quitarnos moitos dos dereitos adquiridos. Pero sabemos tamén que non estamos sós nin soas nesta pequena illa chamada Utopía, camiñamos da vosa man, complices na noite radiofónica e na internet durante todo o día. 

Grazas por estar ahí, esperamos seguir disfrutando da vosa compañía 2000 visitas máis (coma mínimo!) 


jueves, 1 de marzo de 2012

PROGRAMA ENREDATE "SAUDE MENTAL"

Preparando o Especial de Marzo adicado á Muller

Aquí nos tedes, preparando os dous programas especias adicados á Muller que poderedes escoitar en Marzo. Non podedes perdervos a entrevista con Chelo, alumna do Centro de Recursos para Discapacidade de COGAMI en Mos que nos vai a falar da situación da muller con discapacidade e a entrevista con Lorena, traballadora de Implicadas no Desenvolvemento que nos falará da situación da muller no mundo e do traballo que están desenrolando en España e en India.

Estade atentos e atentas....porque o mes de Marzo será un mes especial!

Chelo, unha auténtica profesional das ondas :)


Lorena, explicándonos os programas de Implicadas ca sua dulce voz.




O mago que fai o milagro :)